Dagboek voor Wezentje

Proloog - enkele jaren geleden

Over leven

Ik begrijp steeds minder van het leven, zei ik. Hij zweeg. Ik denk dat sommige stappen wellicht noodzakelijk zijn om het leven volledig te kunnen vatten. Hoe bedoel je, vroeg hij. Kinderen, antwoordde ik, het hebben van eigen kinderen. Dat zij bijna een vereiste zijn om het leven enigszins te kunnen begrijpen. Meteen vertelde ik dat zo’n grootse stap mij veel angst aanjoeg. Hij stelde mij gerust. Kinderen vergroten je angst niet, zei hij, ze minimaliseren ze. Kinderen maken de angst kapot met een lach of een traan. Maar het is zo definitief, argumenteerde ik. Eens je ze hebt, heb je ze voor altijd. Daar kon hij niets tegen inbrengen. Hij knikte. Je bent plots verantwoordelijk voor iets. Iets dat heel klein is van omvang, maar zo groot van impact. En hij vertelde over de immense liefde voor zo’n wezentje. Over nachtelijke huilbuien en de uren slaap die je missen moet. Over de eerste tandjes en stapjes, de eerste schooldag, het vertellen van sprookjes tot de oogjes toevallen.
Ik zag zijn grote kijkers vuur vatten. Begeestering op het netvlies. Ik hoorde woorden die probeerden te omschrijven wat de impact van een kind betekent, hoe diep het menselijke liefhebben wel gaat. Af en toe zette hij zijn lippen aan zijn glas en dronk. Een stevige slok om de keel te smeren. Hij was immers verre van klaar. Ik zou nog meer moeten horen. Hoe fijn het wel is om te horen hoe goed je papa bent. Hoe confronterend het is om dingen van jezelf in je eigen kind te herkennen. Op het einde zei hij nog dat je voor alles altijd met twee bent.
Zijn betoog trok mijn ogen open. Je bent onherroepelijk een kind van je vader en moeder. Je bent wie je bent gedeeld door je ouders. Vanzelfsprekend, maar ik was het haast vergeten. Toen dacht ik aan mijn liefste. Ik moet geglimlacht hebben, want ik voelde mijn mondhoeken krullen. Ooit, wist ik zeker, en alleen met haar. Ach, alles op zijn tijd natuurlijk, en ik nam een stevige slok. Alleszins alleen met haar.