vlugschrift

Voor mij hoeft het niet meer. Praten met vrienden of kennissen die hun i- of smartphone mee naar het café zeulen. Ze luisteren nog maar met een half oor naar wat gezegd wordt. De conversatie wordt voortdurend onderbroken door getril en gekke geluiden, en om de haverklap klinkt er een lied dat niet door de vogels gefloten wordt. Hun blik, die vroeger op het onderwerp of op het bier gefocust was, komt niet meer los van hun beeldscherm. Het backlight zuigt al hun aandacht op. 

dichterlijk (gedrukt) debuut in Deus de Poche

'Iedereen schrijft. Lang niet iedereen doet dat even goed. Dat hoeft geen bezwaar te zijn. Zij die het lef of de overmoed hebben om hun teksten daadwerkelijk te onderwerpen aan de kritische wijsneuzigheid van literaire redactrices en redacteurs, verdienen in elk geval een eerlijke re(d)actie. ... Gelukkig doen we af en toe echte ontdekkingen.'
uit het voorwoord van Deus de Poche

statement

kom nou we gaan niet spetterpoepig doen

laat de zielenknijper zijn eigen ziel maar

knijpen zoals de erosie-van-het-hart-dichters

tussen septemberregens door eenzaam huilen

om de liefde die hen nogmaals en terecht verlaten heeft

laat ons het woord met een kraag van schuim

goudbruin drinken en het vers verversen

dat het witter klinkt dan wit

laat ons vanavond dure eden zweren

die we nimmer gestand doch gestrand nakomen

kunnen wij moeten snode plannen smeden

nu het bier nog proeft naar bier en wij in de ogen

van zigeunervrouwen dieper zinken dan in hun rokken

laat ons verdomme godslasterend zingen van de lente

van de zon en ontblote meisjeskuiten dat jan met de pet

maar vissen wezen of biljarten en de vogels maar fluiten

naar hun centen want wie beloont een fluitconcert

waar niemand echt om vraagt?

laat ons gelaten wij maar laten wat de moeite niet

en een wrange en groene lach bij dit gezegd

ach laat ons godverdomme niet te laat geboren zijn

in een land met ander licht maar de droesem

voor bloesem wisselen en de maan voor sterrenstof en

laat mij de eenzaam zwarte nacht

nu het schuurt over mijn hart en septemberregen valt

en de dichter in mij huilt om voorgoed vergane liefde

badmeesters

grote voeten hebben zij

bleek vol rare bobbels

je moet ze ook altijd zien

want ze komen klets klets in sandalen

aangelopen en schreeuwen

trek trek in je oor van  

dat je naar de kapper

of anders dan een badmuts op

zoals paardenstaartenmeisjes

bolle ogen hebben zij

vol spiegelwater zonder chloor

omdat ze telkens denken:

dit is het ergste

wat een jongen

overkomen kan

gepubliceerd in Deus de Poche (nr 145bis) van literair tijdschrift Deus Ex Machina

Noch de man, noch de rol spelen

Of de vrolijke noot van Sturtewagen

In de reeks Europese strategen die de journalisten Bart Sturtewagen van De Standaard en Béatrice Delvaux van Le Soir samen schrijven is er, en dat juich ik toe, plaats voor een grap en een grol (DS 29/30 juni).
De Duitse minister van Financiën Wolfgang Schäuble spreekt immers van het spelen van een centrale drol in de G8, de G20 en het IMF.
Hoe is zoiets mogelijk?

Antwoord A: Hier spreekt een Duitser met zelfkennis.
Antwoord B: Sturtewagen heeft toch gevoel voor humor.
Of Antwoord C: Het is de schuld van de spellingcorrector van Delvaux.

Zend uw goede antwoord naar bart.sturtewagen@standaard.be en win een jaar lang Le Soir.

apologie

ik stuiptrek en sidder 
met tussen twee vingers dat blauwtje 
’t zoveelste maar rijker op zak

had ik me te veel de vleugels 
voor ogen met metrum en volrijm
en biddende bek? 

had ik jou en te snel 
te kennen gegeven 
dat dichters niet voelen 
maar huilen om voer?

en toch
wat is er mis
met zich godslasterend gul en zelfzuchtig
gedragen met geen kaarsen doen branden
maar lampjes uitdraaien?

terwijl jij ja jij 
met je is-gelijk-aan-lippen
en als veel te vroege nachtvorst 
mijn kwetsbare klankenmoestuin 
meedogenloos verraste

gepubliceerd in Meander Magazine

Ze heten allemaal Louise

Oscar Blade Runner Pistorius komt nu wel minder fraai in the picture te staan. Maar het feit dat de ene mens de ander om zeep helpt, al dan niet moedwillig, is iets waar ik sinds een recent voorval enig begrip voor kan opbrengen. Het scheelde immers geen haar of het was ook mij overkomen.

Twee weken geleden werd mijn dochter geboren. En net als bij elke geboorte van een eigen kind davert je eigen kleine wereldje op al zijn grote grondvesten. Als kersverse vader word je heen en weer geslingerd tussen emoties van vreugde en verdriet, tussen het moederhuis en de drukker, tussen je eerstgeborene en het nieuwe mensje. Deze keer wilde de borstvoeding niet goed lukken. Na een goed gesprek met de competente verpleging beslisten we op flessenvoeding over te schakelen. Een dag later, een zondag, zouden we met de baby naar onze woonst net buiten de binnenstad verhuizen. Zondag betekende ook naar de apotheek van wacht rennen om een blik Nan Pro 1 in te slaan. Gelukkig hadden we in een verloren hoekje van de voorraadkast nog een fles Cristaline Louise mineraalwater staan die geschikt was voor zuigelingenvoeding. Dat het allemaal snor zou komen, geloofde ik graag.

Na de eerste onzekere nacht thuis bestond mijn eerste werk erin een flinke voorraad van dat mineraalwater in te slaan. Zowel mijn liefste als ik twijfelden aan de herkomst van de fles. Zij dacht aan Delhaize, ik gokte op Aldi. Aangezien we vlakbij een Delhaize wonen, startte ik mijn zoektocht daar. Ik vond er veel bronwater, water ook dat geschikt is voor zuigelingen, maar niet de bewuste Louise die ik zocht. Ik was ervan overtuigd dat ik mijn gram zou halen in de Aldi-winkel in de binnenstad. Groot was mijn verbazing toen ik zag dat het hele minerale vak Louise leegstond. Dinsdag pas zou een nieuwe lading arriveren. Een snel rekensommetje leerde me dat ik niet tot de dag nadien kon wachten. Ik moest en zou vandaag op z’n minst een nieuwe fles in huis halen. Omdat we hier in een samenleving van overvloed leven, heeft een provinciestadje als de mijne niet genoeg aan één Aldi. Met een zware voet scheurde ik dan ook naar Aldi II. Deze winkel stond  helemaal op zijn kop. Binnen enkele dagen zou de volledig vernieuwde vestiging openen en alle producten waren her en der neergeplant. Uiteindelijk vond ik de minerale speld in de hooiberg, maar het was miserie troef. Deze fles Cristaline Louise was niet de fles die ik zocht. Sterker nog, ze was hoegenaamd niet geschikt om aan zuigelingen te voeren. Maar omdat ik niet graag met lege handen een winkel verlaat, nam ik toch twee flessen van dat verdomde goedje mee. Ondertussen legde ik  al mijn hoop in de handen van Colruyt neer. Op weg naar de goedkoopste winkelketen bonkte mijn hart bijna uit mijn borstkas. Wat als ik ook daar naast de geschikte fles zou grijpen? Verschrikkelijke beelden van rijen uitgedroogde baby’s spookten door mijn brein dat langzaam begon over te schakelen op paniekmodus. Ondanks de paniek zocht ik bijzonder trefzeker mijn weg tussen de grijze rekken. Al snel stond ik oog in oog met liters vocht. Maar wat ik daar zag deed mijn gemoedstoestand schommelen tussen hoop en wanhoop. Oh jawel, de Heer zei geprezen, want deze winkel verkocht Louise water. Maar, en nu kwam het schuim me bijna op de mond te staan, het Louise water was niet van het merk Cristaline en het spul dat ik wel degelijk zocht werd enkel in bidons van vijf liter verkocht, godsakke. Nu, iedereen met een beetje verstand weet dat je een geopende fles binnen enkele dagen dient te gebruiken. Met een vijfliterfles zou dat niet het geval zijn en als het om een pasgeborene gaat wil je als ouder geen enkel risico lopen. Voor de zekerheid en omdat ik niet anders kan deed ik mezelf een kloeke bidon cadeau. Aan de kassa besefte ik glashelder dat ik met mijn rug tegen de muur stond. Mijn allerlaatste troef zou ik in de Carrefour-winkel moeten uitspelen. Ik kan me niet meer herinneren hoe ik daar aan de waterrekken ben geraakt. Zeker is dat ik minutenlang met betraande ogen naar de verdomd moeilijk te vinden tweeliterflessen heb staan kijken. Verder heb ik de Heer op mijn blote knieën bedankt. Een vreemd tafereel voor de andere klanten wellicht, en niet in het minst omdat ik een lange en smalle jeans droeg. 
Uiteindelijk kwam ik na een dolle rit van bijna twee uur thuis met mijn buit aanwaaien: twee flessen Louise water Aldi, een bidon van vijf liter Cristaline Louise Colruyt en vierentwintig tweeliterflessen van Cristaline Louise Carrefour.

Wanneer een wel erg empathische  jongedame van Kind & Gezin me twee dagen later meldde dat ze het Louise water van Cristaline afraadde om deze en gene reden, had ik haar bijna eigenhandig gewurgd. Op het nippertje wist ik me te beheersen en met een kwinkslag redde ik ons allen uit een erg ongemakkelijke situatie: ‘Wilt u iets drinken? Een watertje of zo?’

Noot: Ze heten misschien allemaal Louise, maar die van mij die heet Nanou.

vredig gedicht dat uit mijn pen kroop

echte naam: Nanou
ware publicatiedatum: 30 januari 2012, klokslag 5 voor 12
foto: kwestion.be

1 jaar zonder stadsdichter - gedichtendag 2013

luiletterland                                                                       

I

genoeg zegt hij en slaakt een zucht

te veel zucht hij en doet zijn zeg:

‘te midden van stof en stank

 kirde plots een zwaluwstem van

           laat hem verlaat hem

           verzwijg hem laat hem achter

 u bent dus tegen mij in u?

 mijn bloed wordt droog en hoor

 u zet zichzelf buitenspel

 met dit uitzettingsbevel

 u kiept uw taalbad overboord?

 en ik jongleerde nog met de idee

 het gat in uw begroting te dichten

 helaas ik moet eruit

 luidt het besluit en laat u

 uw straten als melaatsen uw pleinen

 als tapijten vol vlek en vliegverbod

 hier op deze knooppuntplek

 kan niemand nog iets schrijven’

toen rechtte hij zijn rug

en floot zijn woorden terug

II

nu het zonlicht zich ontbindt

langzaam als vervallen rijm

en de huizen kreunen onder woordeloos geweld

rest ons niets meer

buiten monddood en voorgoed verzwegen

er kraait geen haan meer op dit erf

geen hond in ons maakt men nu nog wakker