Recensie Vlucht - De Standaard

Vlucht van Tom Marien is een boeiende schets van twee jonge mensen die op zoek zijn naar zichzelf, tegen elkaar opbotsen en weer van elkaar wegdrijven. Het is ook een verhaal over een onmogelijke liefde. Ten slotte zoekt het een antwoord op de vraag: hoeveel dromen kan een mens aan? Een behoorlijk rijk en gelaagd verhaal, dus.
In deel één is de achttienjarige Ben aan het woord. Zijn lichaam wil de zwaartekracht opheffen, zijn hart wil wegvliegen in vlagen van verliefdheid, zijn geest wil vliegen in dichterlijke woorden. Het zijn allemaal symbolen voor de Sehnsucht die pubers in zijn greep kan houden. Maar langzaam begint Ben fictie te verwarren met realiteit. Een kortstondige, hevige liefde is tot mislukken gedoemd.
Het hoogdravende woordgebruik van een intelligente, gevoelige, ietwat wereldvreemde adolescent wordt knap weergegeven. Net als zijn Spielereien, zijn dodelijke ernst en zijn drang naar het extreme.
In deel twee is Annelies aan het woord. Zij gaat helemaal op in het tangodansen. Ze blikt terug op haar relatie met Ben. Het is knap hoe de schrijver haar een heel eigen vertelstijl aanmeet: evenwichtig analyserend, in een zachte, weemoedige toonaard.
Compositorisch zit het verhaal knap in elkaar. Soms vergaloppeert de auteur zich in net iets te geconstrueerde en geforceerde diepzinnigheid. Maar als dat er nog uitgroeit, mogen we van hem zeker nog heel indringende boeken verwachten. Hij krijgt van mij alvast de prijs van het meest beloftevolle debuut.

Ed Franck