Lieve Duivels, hoe leg ik het uit aan mijn zoon?

Lieve Duivels,

Hoe leg ik het uit aan mijn zoon?

Sinds mijn vijfjarige zoon een volgeplakt stickerboek van zijn nichtje kreeg, is hij in de ban van de Rode Duivels. Hij kan nog niet lezen, maar kent bijna elke speler bij naam. De dag dat hij van mij hoorde dat de Rode Duivels op nummer een van de wereldranglijst stonden, besloot hij deze topvoetballers voor eens en voor altijd als helden te omarmen. Iedereen heeft helden nodig, zeker jongetjes van vijf. Hij moest en zou nu voetballer worden, ‘om later, wanneer ik groot ben, papa,’ het shirt van de Belgen aan te kunnen trekken. Dat hij ook Formule 1-piloot of wielrenner wilde worden, was hij plots vergeten.

Omdat hij zo gek was van die internationals, en zelf behoorlijk goed en graag naar de grond duikt, kreeg hij van zijn meter voor kerst het groene truitje van Thibaut Courtois. Dat trekt hij nu elke dag aan. Dan loopt hij de tuin in en begint enkele ballen te trappen. Vervolgens vraagt hij zich luidkeels af waar de lokale Fellaini blijft. Die Fellaini ben ik. Omdat ik krullen heb en meer knoken dan spieren.

Maar lieve Duivels, hoe leg ik het straks uit aan mijn zoon, als zijn helden niet langer helden zijn? Als zij met meer rood op hun wangen dan op hun shirt een tornooi moeten verlaten waar hij en ik al die tijd naar uitgekeken hebben? Als een gek zoek ik verklaringen die ik op kindermaat zal moeten vertalen.

Heeft het met vermoeidheid te maken? Zijn jullie, na een zwaar seizoen bij jullie topclubs, te moe om nog kilometers in de nationale driekleur te hossen? Is jullie vaderlandse trots, samen met jullie truitjes, gekrompen in de was? Je hoort nochtans trots te zijn op het mogen verdedigen van de kleuren van je land. Dit land, dat door sommigen als een failed state of een hellhole wordt gezien, dat balanceert op het slappe koord tussen verzorgingsstaat en ontwikkelingsland, kan een opkikker gebruiken. Als ik op de decibels afga, die jullie produceerden bij het zingen van de Brabançonne, dan ontbreekt het jullie aan die fierheid. De grootte van jullie maandloon leek wel omgekeerd evenredig met jullie zin in zingen. En dat pianissimo ploeteren was op zijn beurt recht evenredig met de snelheid waarmee jullie je voortbewogen tussen de lijnen. Waar is toch die gezonde grinta gebleven? Krijgen jullie na de opwarming dan niet voldoende peper in de poep? Zijn jullie te veel vedette en te weinig ploegmaat? Zijn jullie verblind door eigen kunnen? Zit het organisatorisch keurslijf, waarin jullie moeten spelen, niet lekker? Zijn de premies en bonussen onvoldoende? Is het hotel niet trendy genoeg? Smaakt het gebak aan het buffet niet meer? Staat het gras op het trainingsveld te hoog?

Lieve Duivels, vergeef me. Ik zoek het misschien te ver. Wat kent een leerkracht als ik nou van voetbal? Vooralsnog staan de beste stuurlui aan wal. Maar bespaar me een moeilijk gesprek met mijn zoon en pers zaterdag uit longen en lijf wat van jullie verwacht wordt. Hij en ik verwachten een antwoord tussen de lijnen. Tussen de lijnen, de zoden en de netten die zullen trillen van tricolore vaderlandsliefde en grinta. Doe het voor vorst, voor vrijheid en mijn zoon, want vijfjarigen hebben helden nodig om te kunnen groeien. Ik geef alvast het goede voorbeeld. Ik bestelde daarnet een duivels truitje. Omdat ik als lokale Fellaini meer dan ooit achter de ploeg wil staan. Want winnen doen we tous ensemble. Verliezen uiteindelijk ook.

Gezonde grintagroeten,

Tom Marien