soms ging de vuist van de man in
de lucht dan moesten we op de grond gaan liggen die was koud en trok in mijn
kleren soms was het zo angstwekkend stil dat het pijn deed aan mijn oren ik
bleef met de mouw van mijn trui aan een tak haken het kostte me te veel tijd om
mezelf te bevrijden en ik kon niet om hulp roepen want ik mocht geen geluid
maken ik moest doen alsof ik er niet was
en plots was ik er ook echt niet
meer
ik weet niet hoe lang ik daar in
de struiken heb gewacht maar blijven zitten was geen optie in niemandsland
heeft niemand wat te zoeken al bij mijn eerste stap kraakte er een tak en bij
mijn volgende schoot er iets met veel tamtam uit de bosjes van me weg voor ik
het goed en wel besefte scheen er een fel licht in mijn richting ik ging
opnieuw liggen en zag niet veel meer met mijn gezicht tegen de grond hoorde ik
voetstappen dichterbij komen wie is daar siste een stem niemand wilde ik roepen
want niemand mocht de grens over
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten