Exact zes jaar geleden liet ik op de ochtend van zo’n vrijdag de dertiende een kom ontbijtgranen op de grond donderen. De kom spatte uit elkaar en de granen, inclusief de melk tolden vrolijk in het rond. Uiteraard, dacht ik meteen. Hoe kan het ook anders op een dag als deze. Vervolgens overliep ik in mijn hoofd een aantal doemscenario’s van wat me mogelijk nog te wachten stond. Gelukkig nam de positivo in mij snel de overhand. Scherven brengen geluk, mijmerde ik en met nieuwe moed veegde ik de smurrie van de grond en stortte me op een vers ontbijt. Later die avond kreeg ik te horen dat een familielid verongelukt was. De wereld stond plots stil en boze stemmen in mijn achterhoofd fluisterden van ‘zie je wel’.
U begrijpt dat ik, samen met enkele andere mensen, niet erg happig ben op een dag als deze. Elk denkbaar risico zal ik vakkundig uit de weg gaan. En als u het niet te vergezocht vindt, wil ik iedereen oproepen om vandaag binnen te blijven, met valhelm en andere beschermende kledij indien mogelijk. Maar ik besef evengoed dat ik niets in de pap te brokken heb, wanneer hierboven beslist wordt de draad door te knippen. Om de bordjes weer in evenwicht te brengen, heeft de positivo in mij toch tweemaal deelgenomen aan de loterij. Een keer euromillions, een keer super lotto. Zelfs believers weten maar nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten